در سِلک ما معراج رفتن پر نمی‌خواهد            مؤمن پری بهتر ز چـشمِ تر نمی‌خواهد

با اشک وقـتی حاجت ما را روا کردن            گریه‌کـنت، مشکل‌گشا دیگر نمی‌خواهد

خاکِ حسیـنـیه برایِ شاعران کافی‌ست            از تو نوشتن، جوهر و دفتر نمی‌خواهد

ذاتِ تو را تـمثالِ اعـطـیـنـا بیان کردن            تفـسـیرِ دیگـر سـورۀ کـوثـر نمی‌خواهد

با دیـدنِ رویِ تو با خود روبرو می‌شد            آئـیـنه‌ای بعد از تو پیـغـمـبر نمی‌خواهد

نورِ وجودت را علی از قـبل خلقت دید            این مدعا شاهد ازین بهـتـر نمی‌خـواهد

وقـتـی دعـایِ تو نـگـهـدارِ عـلـی بـاشد            دیگر سپـر را فـاتـحِ خـیـبـر نمی‌خواهد

نـانِ تو، خـادم پـرورِ بـیـتِ یـدالله است            نانی به جز این سفره را قنبر نمی‌خواهد

ذرّاتِ رویِ چـادرت حـکــم طـلا دارد            تا گرد و خاکش هست فضه زَر نمی‌خواهد

چادر نمازت سایه‌سارِ مُلکِ سلمان است            جز سایۀ امنِ تو این کـشور نمی‌خواهد

این نسلِ سوم خوب در پیکار ثابت کرد            حرفِ دفاع از دین که باشد، سر نمی‌خواهد

این انقلابِ فاطمی چهل سال ثابت کرد            جز نسلِ زهرا و علی، سَروَر نمی‌خواهد

چهل سال جنـگـیـدیم پایِ پـرچـمِ زهـرا            فرزند جز خون‌خواهی مادر نمی‌خواهد

تمار اگر باشی به رویِ دار خواهی گفت            حرفِ ولایت را زدن مـنـبر نمی‌خواهد

نجّار کاش از ابتدا بی میخ، در می‌ساخت            هرگز کسی اینگونه‌ دردسر، نمی‌خواهد